Kayran... Burada neden bulunduğum hakkında hiçbir fikrim yok. Tek bildiğim bir asansörde uyandığım ve asansörün durmadan yukarı çıktığı. Daha çocuk denecek yeni yetmelerden oluşan bir kalabalıktayım işte. Burası Kayran. Bırakın buraya nasıl geldiğini, adımı bile hatırlamıyorum.
Baş karakteriniz Thomasın dilinden bu kadar konuşmak yeter. Gelelim Kayranın nasıl bir yer olduğuna.
Kayran etrafı dağ gibi beton duvarlarla çevreli düz bir alan. Duvarlarda her sabah açılıp gece kapanan sürgülü kapılar var. Bu kapılar uzun, karmaşık ve her gün değişen bir labirente açılıyor. Izdırap Veren adını verdikleri dev gibi yarı makina canavarlar da cabası. Her ay asansörle belli ihtiyaçlar ve yeni bir çocuk geliyor.Buradaki çocukların hiçbiri neden orada olduklarını bilmiyor ve geçmişe dair en ufak bir anıları yok. Kurulu bir düzenleri ve her çocuğun bir görevi var; çifçiler , inşaatçılar, mezarcılar ve hergün labirente girip akşam geri dönen, çıkış yolu arayan koşucular.
Belirsizlikler içinde de olsa iki yıldır kurdukları düzen Thomasın gelişiyle bozuluyor. Hiçbirşey düşündükleri gibi değil. Thomas bir çıkış yolu ararken sürekli ayni cümleyle karşılaşıyor:
İSYAN İYİDİR.
Filmini izlemiştim kitapla alakası yok. Tamam kitap gibi detaylı olamaz ama olaylar bu kadar mı değiştirilir! Film olarak güzel ama kitaptan bu kadar uzaklaşmalarını beni huzursuz etti.
Kitapta çok fazla soru cevapsız kalıyor. Bu nedenle biraz hayal kırıklığı yaşadım. Kitap sonunda daha açıklayıcı bir bölüm olmalıydı diye düşünüyorum. Yine de kitabı sevdim. İkinci kitaba başlıyorum. :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Tasarlamak gerçek bir şeydir; açığa vurulmuş düşler denenmiş demektir.
(İnci - John Steinbeck)